Het was Cees Nooteboom die schreef dat het leven zijn beperkingen begint duidelijk te maken bij het ouder worden. De dood wordt dan zichtbaar en het is niet langer waar dat alles nog mogelijk is. Men is wat men misschien wel zonder opzet gekozen had te zijn. Als neonletters in de nacht lichten die woorden op als ik nieuws wil proberen. Ik moet mijn best doen om te geloven dat er nog van alles mogelijk is, in het besef dat de tijd om dingen te voltooien is verkort. 

De schrijver in mij is wakker geworden. Ik schrijf al mijn hele leven. Ooit geleerd op de lagere school met een kroontjespen en een potje inkt. In carriére verband werkte ik vele uren aan zakelijke rapporten en brieven. Vandaag verwoord ik mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn beschouwingen op laptop en smartphone. Om mezelf te vinden. Om te delen en verbinden vanuit wat ik heb gevonden. In gedichten, in tekst en dit jaar in een theatervoorstelling.

Ik kom er laat mee naar buiten, want ik had tijd nodig om in mezelf te geloven. De tijd die overblijft is daardoor verkort. Dat legt druk op de zinnen die ik schrijf. Ik heb veel gelezen, veel mooie zinnen, die ik niet kan overtreffen. Maar als je blijft hangen in de zinnen van een ander, zullen die van jezelf nooit hun waarde vinden. Dan leef je met de rijkdom van een ander in het tekort van jezelf. Ik transformeer naar wat ik wil zijn, terwijl dat ook direct een zoektocht is. 

Een bevriende collega-coach noemde me de Dichter van Delta Lloyd. Ik schrok toen ze het zei, maar nu bevalt die titel me wel. Er komen meerdere werelden in samen. De ratio ontmoet het hart en de ziel. In verhalen en poëzie waarin het wrikt, wringt, wrijft en glanst. Dat is wat ik wil. Deze website is mijn nieuwe thuis daarvoor.